صفا و صمیمیت درروز های کم داری(20)
تقریبا همه پسر هایی که درسشان در مدرسه علیشیخ تمام می شد و برای ادامه تحصیل به خوی می امدند ، بچه های بودند که تحمل سختی را داشتند ، چون از سن پایین در حد توان خود در خانه کار می کردند ، در چرا بردن حیوانات ، جمع آوری علوفه ، آب دادن مزارع و ... به خانواده خود کمک می کردند و همین سبب شده بود بتوانند غربت و سختی های آن را تحمل کنند ، در تعطیلات تابستان هم که به ده می آمدیم اغلب اوقات کار می کردیم ، بعضی وقت ها کارگری می کردیم تا برای ادامه تحصیل مشکلی نداشته باشیم ، زندگی در شرایط سخت و دشوار ما را آبدیده کرده بود ، ما در همه حال مدیون خاک پاک علیشیخ هستیم که تحمل ، صبر ، مانند کوه بودن و گذشت را به ما یاد داده است . ما گذشت را از آغ چای آموحته ایم که بعد از حرکت از سرچشمه به هر دهی که می رسد مقداری از آب خودش را روانه جوی های آن دیار جهت آبیاری مزارع و سرسبزی باغ ها می کند ، ما فداکاری را ازوالدین خود آموخته ایم که با هزاران مشکل اسباب تحصیل مارا فراهم کردند و زمان هایی که راه ده به خوی بسته می شد و جیپ ها قادر به حرکت نبودند ، با پای پیاده و منزل به منزل روی برف و یخ حرکت کرده و نان و سایر مایحتاج زندگی را به ما می رساندند ، ما مایه سربلندی بودن را از کوه های جابا و آغداش آموخته ایم و به همین دلیل است که از دوران نوجوانی روی پای خود ایستاده ایم .
در پایان اول دبیرستان با احمد علی نژاد و یکی از دوستان برای کارگری در کار های ساختمانی به یکی از شهرهای دور رفتیم و دو ماه کارهای سخت و بیش از حد و اندازه های خودمان انجام دادیم ، در سال های دوم و سوم دبیرستان به جلفا رفتم و با معرفی استاد عزیزم زنده یاد سید محمد ابراهیم مودب در یک بنگاه باربری مشغول بکار شدم و بارنامه می نوشتم ، آن موقع آقای مودب رئیس دادگاه جلفا بود و آقای حمداله علی نژاد هم آنجا کار میکرد و سپس در شرکتی مشغول به کار شد و احمد علی نژاد هم مدتی پیش حمداله خان درس می خواند.، ضمنا آقای نعمت فرج زاده هم در گمرک مشغول به کاربود و همچنین استاد محمد دهقان هم آنجا معلم بود .
زلال ، شفاف ، روان و با نمک بودن را از شورسو آموخته ایم به همین دلیل برآیند خوبی های همه ما از بدیهای ما بیشتر می باشد .
ثابت قدم بودن در مسائل عاطفی و بازی نکردن با احساسات دیگران را از جاوید خان آموخته ایم ، اینکه معلولیت , محدودیت نیست و باز هم میشود پهلوان بود و حدود ده سر عائله را سرپرستی کرد و سخت ترین کار ها را انجام داد ، از مرحوم محرم حمزه زاده آموخته ایم ، ما الگو های زیادی داشته ایم ، ما باید از مرد بزرگ دکتر قاسم افتخاری ( مردی که بیش از 5 دهه سابقه تدریس در دانشگاه های تهران را دارد و هزاران شاگرد به جامعه ایران تحویل داده است ) روش برخورد ، بی ادعای ، پشت سر کسی حرف نزدن ودر نهایت افتادگی را یا بگیریم ، مردی که در حال حاضر در ایران در رشته خودش شماره یک است و بقول دکتر حمیرا مشیر زاده ( استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران ) قریب به اتفاق فارغ التحصیلان رشته علوم سیاسی ایران بطور مستقیم و یا غیر مستقیم شاگرد ایشان می باشند . مردی که وقتی بعد از 9 سال تحصیل و تدریس در آمریکا ( در دهه چهل ) به ایران بازگشت با همان لحن و زبانی با مردم صحبت کرد که در دوران کودکی اش حرف می زد ، الان هم همین روند را ادامه می دهد . بنده در مراسم بزرگداشت ایشان در خانه اندیشمندان ایران ده بیت شعر در مورد ایشان نوشته بودم ، خواندم و بسیار مورد استقبال قرار گرفت که این یکی از بیت هایش می باشد.
هر از گاهی به دیارش در آید
زبان با لحن خردی می سراید
بقول شیخ اجل سعدی شیرازی :
صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را
تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید
